Od dinastije Džou do dinastije Ćin kineski vladari nosili su titulu kralja – 王 (pin-jin: wáng, srpski: vang).
Carska titula – 皇帝 (pin-jin: huángdì, srpski: huang-di) koristi se od dinastije Ćin, odnosno prvog kineskog cara Ćin Š’-huanga (秦始皇, pin-jin: Qín Shǐhuáng). Sâm Ćin Š’-huang je skovao titulu koju će sledeća dva milenijuma nositi kineski carevi, spojivši titulu božanskog kralja (皇, huang), koja se odnosila isključivo na tri Prva gospodara i titulu kralja-mudraca (帝, di) koja se odnosila na pet mitskih careva Kine.
Kineski carevi su smatrani sinovima neba, i imali su formalno neograničenu vlast. Naravno, neki vladari su bili samo marionete dok su vlast držale dvorske klike, evnusi ili moćne plemićke porodice.
Carska titula prenosila se sa oca na sina, i u porodici je važilo pravo primogeniture. Naravno, ovo pravo je često osporavano i bilo je uzrok mnogih građanskih ratova. U principu je bilo nemoguće da žena bude vladar, osim jedne, carice Vu C’-tjen iz dinastije Tang.
Veoma bitan element kineskog shvatanja mandata vlasti je konfučijanska ideja o mandatu neba. Prema ovoj teoriji, vladar koji je nepravičan gubi mandat neba i stoga je njegova smena moguća. Na ovaj način dinastije su mogle da budu legitimno smenjene.